George Monbiot. How did we get into this mess? Politics, Equality, Nature. London/New York: Verso, 2016.

Ik zit geloof ik te weinig in mijn bubbel. Altijd op Twitter maar die mensen volgen die zichzelf reuze stoer vinden omdat ze tegen de islam zijn, of juist omdat ze moslim zijn, of omdat ze boos zijn op mensen die tegen moslims zijn, of allerlei andere onbenulligheden. Wat fijn is het dan om eens een heel boek te lezen vol onversneden linkse columns, zoals George Monbiot in The Guardian schrijft:
Verlichting zoeken, op een intellectuele of een spirituele manier; goed doen; liefhebben en geliefd worden; scheppen en onderwijzen; dit zijn de hoogste doelen van de mensheid. Als het leven betekenis heeft, is het hierin gelegen. 
Wie van een top-universiteit afstudeert heeft meer kans om zo'n doel te vinden. Waarom eindigen zo velen dan in zinloze en destructieve banen? Financiën, management-consultancy, reclame, public relations, lobbyen: dit en andere nutteloze werkzaamheden eten duizenden van de slimste studenten om. Zo'n baan accepteren als je afstudeert is het leven vlakbij de basis amputeren.
De columns zijn nu gebundeld in How did we get into this mess?, en ze zijn een genoegen om te lezen omdat ze scherp zijn, goed geformuleerd, en omdat ze de dingen zeggen zoals ze zijn. Er wordt om de een of andere reden regelmatig geklaagd dat 'het rechtse geluid' zo zelden in de Nederlandse kranten wordt gehoord. Als je Monbiot leest, merk je dat het linkse geluid eigenlijk ook ontbreekt: iemand die week in week uit sociale misstanden aanklaagt, de ratrace die ons allen gek en ongelukkig maakt en die de wereld uitput, het gebombardeerd van vreemde landen terwijl we klagen over terrorisme, de manier waarop we kinderen en jongeren in toom proberen te houden.

Dat is het linkse levensgevoel: het verlangen naar vrijheid, voor iedereen, proberen niet geborneerd te zijn, erkennen dat de waarde van het leven er in gelegen is dat je jezelf en de wereld om je heen beter leert begrijpen. Dat dit moeilijk is, maar ook mooi. Dat we de wereld moeten proberen te behouden om haar ook beter te kunnen begrijpen. Dat we niet aan de leiband moeten lopen van degenen die denken dat hun manier van de wereld zien de enige is, de neutrale, en die ons daarom bijna om het leven brengen met hun geneuzel.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.