Jeroen Brouwers. Datumloze dagen. Amsterdam: Rubinstein, 2009 (2007).

Van Jeroen Brouwers heb ik maar weinig gelezen – genoeg om iedere keer te besluiten dat hij niet mijn soort schrijver is. In de ongeveer tien jaar dat ik dit weblog nu bijhoud, blijk ik slechts één keer over hem geschreven te hebben – niet bijster positief.

Dat ik nu Datumloze dagen las, is dan ook alleen maar omdat de Openbare Bibliotheken een app hebben waarop ze gratis wat luisterboeken aanbieden. Daar zit weinig bij dat me nu speciaal meer aantrok dan Jeroen Brouwers. Dus heb ik hiernaar geluisterd, en werd al snel het boek ingetrokken door de sonore stem van Jeroen Willems.

En het speet me vervolgens niet.

Datumloze dagen gaat over een man die op zijn vijfentwintigste min of meer per ongeluk een jongen verwekt bij een vrouw van wie hij uiteindelijk niet houdt; die de jongen af en toe in de veertig jaar erna tegenkomt, zonder dat dit nu leidt tot erg warme gevoelens (integendeel); en die als hij vijfenzestig is op verzoek van die jongen helpt een einde aan zijn door een nare ziekte en het ziekenhuis gesloopt leven een definitief einde te maken.

Het is een ontroerend verhaal en grotendeels geschreven in een fraai, wat gedragen maar niet al te barok Nederlands. Af en toe ligt de symboliek er wat bovenop: de man bezoekt op zeker moment als literatuurdocent een congres waarop gedebatteerd wordt over wat de toekomstige eenheidstaal van Europa wordt. Dat is een volkomen onzinnig soort congres (iedereen spreekt Engels) dat ook helemaal niet lijkt op échte wetenschappelijke congressen, en dat alleen in het leven lijkt te zijn geroepen zodat de schrijver het thema van de moeizame communicatie nog eens kan belichten.

Jeroen Brouwers is niet de grootste schrijver aller tijden aller landen. Zijn personages komen ook voor mij niet helemaal tot leven. Maar Datumloze dagen is wel degelijk een ontroerend verhaal. Ik ben blij dat ik het gelezen heb.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.