David Sedaris. Let's explore diabetes with owls. Little, Brown & Company, 2013.

Wat maakt David Sedaris, misschien wel de populairste humoristische schrijvers van dit moment, af en toe zo onweerstaanbaar grappig? Wie dat wil weten zou zijn nieuwste boek, Let's explore diabetes with owls, zorgvuldig moeten bestuderen. Niet alleen omdat er in dat boek zulke grappige verhalen staan, trouwens – er staan ook een paar echt mislukte verhalen in.

Die mislukte verhalen – een satire bijvoorbeeld op een soort Tea Party-lid dat zich druk maakt over het homohuwelijk en uiteindelijk zoenen met een jongen best fijn lijkt te vinden, of een verhaaltje over een vrouw die tegen Obama wil protesteren en zich door haar dochter laat overtuigen om dan een T-shirt aan te doen met Asshole – zijn behaagziek; maar dat is het niet. Sedaris is altijd een beetje behaagziek. Sommige van de verhalen in het nieuwe luisterboek zijn opgenomen voor een zaal, want hij treedt regelmatig op voor grote zalen. (In september komt hij in Carré.)

De mislukte verhalen zijn geloof ik vooral mislukt omdat ze iets te veel op het effect zijn gericht, maar vooral omdat ze de pretentie opgeven dat ze gaan over David Sedaris. David Sedaris is eigenlijk alleen grappig als het gaat om het personage David Sedaris.

Dat personage is een neuroot. Dat komt natuurlijk wel vaker voor, in de humoristische tradities, dat schrijvers zichzelf als neuroten presenteren. Woody Allen zal onder zijn landgenoten vast een voorbeeld zijn geweest. Maar David is dat dan weer onbekommerd op zijn eigen manier. Wie een aantal boeken gelezen heeft, krijgt het idee dat hij hem kent – met zijn rare, half-Griekse familie, met zijn juist o zo stabiele man Hugh, maar vooral met zijn eigen half-hysterische onhebbelijkheden.

David Sedaris in de verhalen van David Sedaris geeft toe aan allerlei neuroses die de lezer zelf maar tenauwernood weet te onderdrukken. In dit verhaal geeft hij zich bijvoorbeeld geheel en al over aan de neiging om het alomaanwezige afval in Engeland, waar hij tegenwoordig woont, op te ruimen, of spreekt hij, tegen alle (Amerikaanse) politieke correctheid in, zijn afschuw uit over de hygiëne in China en daarmee samenhangend, het Chinese eten.

Ieder mens heeft allerlei mensen in zich; met lezen kun je opeens een onverwachte kant in jezelf naar boven brengen. Door David Sedaris te lezen heb ik de neurotische, egocentrische Amerikaanse homo in mijzelf ontdekt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.