Julian Barnes. The Sense of an Ending. Audiobooks, 2011.

Wat veel lezers van The sense of an ending lijkt te overkomen: nadat ik het boek uitgelezen had, begon ik meteen opnieuw. Ik heb nog nooit een boek tweemaal onmiddellijk achter elkaar gelezen (of beluisterd, maar dat maakt geen verschil).

Wat gebeurt daar op het eind? Wat is dat voor een eind? Had je die niet veel eerder zien aankomen? En is die laatste draai wel echt de laatste? Zit er niet ergens in het verhaal een heel andere draai verstopt?

Het is nog sterker. Nu ik The sense of an ending uitheb, en het nog steeds niet weet (een beetje googlen brengt je op allerlei theorieën, maar er lijkt niemand te zijn die het echt allemaal sluitend weet te krijgen, er blijven altijd nog wel wat intrigerende draadjes hangen), ben ik zelfs andere boeken van Barnes gaan lezen. Om te beginnen zijn bekendste, Flaubert's Parrot – ook heel lezenswaard, ik zal er binnenkort wel  over schrijven, hier. In ieder geval staat er een beschouwing in over einden van romans, over hoe onnatuurlijk die zijn, en hoe het ook niet helpt om een boek te eindigen met twee verschillende eindes omdat het echte leven ook niet zo is: er zijn weliswaar allerlei mogelijke einden, maar je krijgt er toch maar een. Dus dat je eigenlijk de lezer moet dwingen om maar één einde te kiezen.

Mijn idee is dat het Barnes gelukt is om met The sense of an ending het perfecte einde te scheppen: er is maar één einde, maar je weet als lezer niet precies wat het is. Je moet meteen weer terug naar het begin om er beter achter te komen wat het einde nu precies is.

De stijl van het boek is ook prachtig, het staat vol zinnen die je niet snel vergeet en het wordt heel goed voorgelezen door Richard Morant: ik heb geloof ik één keer een raar accent gehoord, maar verder vertelt Morant het allemaal alsof het zo uit zijn eigen hoofd komt. Zou hij wel weten hoe The sense of an ending precies afloopt?

Reacties

interessante commentaar!

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.