Jan Weiler. Hier kommt Max. Fridolin, 2009.

Het wordt tijd dat ik afscheid neem van Jan Weiler, de Duitse humoristische schrijver. Ik was enthousiast over zijn roman Drachensaat en ontdekte daarna dat hij een boek had geschreven over de Zuid-Italiaanse familie van zijn vrouw, die wel wat weg heeft van de Zuid-Italiaanse familie van de mijne (Maria, ihm schmeckt's nicht).

Maar met dit boek heeft hij zo misgeschoten, dat komt nooit meer goed. Hier kommt Max bestaat uit een aantal verhaaltjes over een jongetje – een moderne petit Nicolas.

Hoewel: modern? De vader is een beetje een sukkel, maar wel degene die werkt. Moeder is slimmer en blijft thuis en neemt ook de echte opvoeding op zich. Zij is terecht streng, waar de vader maar over zijn hart strijkt. Zoals ook anderszins de moderne wereld niet echt binnentreedt.

Het is een beetje behaagziek, Hier kommt Max, de goedmoedige, niemand kwetsende grapjes over Max die honing 'bijenkak' noemt en die door de meisjes bij het voetballen bij de neus wordt gehouden. Over kinderen kunnen wij volwassenen met zijn allen vertederd en risicoloos lachen.

En ineens vind ik die hele Weiler veel te behaagziek. En vind ik Drachensaat en Maria, ihm schmeckt's nicht ook niet meer mooi, hoe onredelijk dat ook is.

Nou ja. Als hij nog een boek schrijft over Zuid-Italië kijk ik er misschien nog weleens stiekem in. Maar veel kans geef ik hem niet!