Samuel Beckett. Waiting for Godot. A Tragicomedy in Two Acts. Audible.com, 2009 (1954)

Samuel Beckett. Waiting for Godot Alle personages in Waiting for Godot? hebben bolhoedjes op. Waarom? Het is een van de miljoenen vragen die je kunt stellen over het stuk, en het zou me niet verbazen als iemand er een antwoord op gevonden heeft, maar ik denk niet dat ík het ooit te weten kom.

Ik had het al geconstateerd toen ik zijn romantrilogie gelezen had — Samuel Beckett heeft niet voor mij geschreven. Er zijn op de wereld twintig jaar na zijn dood nog tal van bewonderaars, en daar zitten mensen bij met een veel betere smaak en een grotere belezenheid dan ik. Maar ik hoor er niet bij.

Je leest bijvoorbeeld vaak dat het stuk zo grappig is, maar ik zie niet eens waar de grappen zitten (het is dus niet zo dat ik ze wel zie, maar er niet om moet lachen, ik heb ze niet eens in de gaten). Er was één uitzondering: ergens werpen Vladimir en Estragon elkaar over en weer een handvol scheldwoorden toe waarvan de laatste, en waarschijnlijk ergste luidt: Crritic! Nou ja, haha, zeg ik dan maar.

Zodat de vraag rijst waarom ik dan toch Samuel Beckett gelezen heb; eerst als gedownloaded elektronisch boek, daarna nog met een hoorspelversie als luisterboek. Misschien is het wel snobisme, en wil ik nu eenmaal ook ooit tegen iemand naar waarheid kunnen zeggen dat ik Waiting for Godot gelezen heb. Of dat in ieder geval op deze website in mijn lijstje kunnen plaatsen? Of als je het positiever bekijkt: misschien ben ik nieuwsgierig naar wat kennelijk zo'n indrukwekkend schrijver is? Of leergierig, en hoop ik dat ik ook deze modernist ooit beter zal begrijpen? Het zal wel een mengeling van allemaal zijn. In ieder geval duurt het stuk in de integrale luisterversie slechts twee uur, en als je het zelf leest ben je natuurlijk nog sneller. Dus een buil kun je je er niet aan vallen. Toch vermoed ik dat ik mijn laatste pagina Beckett inmiddels in mijn leven heb omgeslagen.

Reacties

Martin Visser zei…
eigenlijk zou naar een toneeluitvoering van Wachten op Godot moeten gaan. dat heb ik al twee keer gedaan, en beide keren vond ik het prachtig. volgens mij komen de "grappen" dan veel beter tot leven en contrasteren die ook beter met de tragiek van het verhaal.

overigens waren beide uitvoering niet bepaald doorsnee. de eerste was van het Noord-Nederlands Toneel met NUHR en de tweede keer met Mini en Maxi in de hoofdrollen. ik zag ook eens een tv-bewerking en die was al minder grappig. maar nog steeds erg goed.
Ja, daar heb je natuurlijk gelijk aan. Ik beloof (mezelf): de eerstvolgende keer dat er een opvoering van Wachten op Godot voorbij komt, ga ik ernaar toe. (De Engelse hoorspelversie was overigens helemaal niet grappig, en ook niet zo bedoeld, geloof ik.)
Ionica zei…
Hoe herkenbaar! Ik heb Waiting for Godot vorig jaar op vakantie in een strandtentje gelezen - op dringend aanraden van mijn vriend. Het was zo uit, maar dat is dan ook het meest positieve dat ik er over kan zeggen. Ik snapte niet wat er nu bijzonder/goed/grappig was aan dit boek. Ik heb ook besloten om níet naar een toneeluitvoering te gaan. Ik besteed zo'n avond liever aan iets waarvan de kans groter is dat ik het mooi vind...

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.