Giacomo Leopardi. Selected Poems. Princeton: Princeton University Press, 1997 (1837).

Vertaling: Eamon Grennan.

Als lezen reizen is, heb ik een excursie gemaakt naar de treurnis, naar het rijk van de felle aanklacht tegen het leven, de bijzonder welsprekend uitgedrukte wanhoop.

Giacomo Leopardi (1798-1837) is in het Nederlandse taalgebied niet de allerberoemdste romantische dichter, maar in Italië wordt hij wel als de grootste beschouwd. Mijn kennismaking met deze dichter was in eerste instantie vooral een excursie uit nieuwsgierigheid: ik voelde me inmiddels te oud om meegeslepen te worden door iemands Weltschmerz. Dat ik me uiteindelijk toch liet meeslepen, komt vooral door de zorgvuldige manier waarop Leopardi zijn leed formuleert. Het is allemaal zo doordacht, zo duidelijk geconstrueerd, zo fraai dat het aan het denken zet: waarom neemt iemand zoveel moeite om zo'n inktzwarte visie op het leven uiteen te zetten?

Want inktzwart is het; het leven is treurig, al is het interessante bewijs daarvoor dat alle schoonheid van de jeugd en het begin alras teloor gaat — die schoonheid is er dus wel degelijk. En hoe oud moet je eigenlijk zijn om onder die teloorgang te lijden? Leopardi overleed voor hij mijn huidige leeftijd kon bereiken.

Ik heb een enigszins eigenzinnige vertaling in het Engels gelezen van de Ierse dichter Eamon Grennan; enigszins eigenzinnig omdat bijvoorbeeld 'La sera del di' di festa' wordt vertaald als 'Sunday evening', terwijl uit het gedicht duidelijk wordt dat er op de desbetreffende dag een dorpsfeest is geweest, en dat het dus eerder een feestdag was dan een gewone zondag. Overigens heeft Grennan voor zijn vertalingen indertijd een prijs gewonnen en daar had de jury wel telijk in: de vertalingen zijn in ieder geval mooie gedichten geworden.

(Althans, dat geloof ik. Gedichten in vertalingen lezen is moeilijk, vind ik. Gedichten in vreemde talen lezen ook. Laat dus staan gedichten in vertalingen naar vreemde talen. Waarom is er geen mooie complete vertaling van Leopardi in het Nederlands?)