Jodi Picoult. The Tenth Circle. London: Hodder, 2006.

Daniel en Laura Stone hebben een vreedzaam gezin: hij is een redelijk succesvol striptekenaar, zij geeft een populair college over Dante. Samen hebben ze een lief dochtertje, dat ze Trixie hebben genoemd, naar Beatrice. Alles is pais en vree, totdat de veertienjarige Trixie huilend thuiskomt om te vertellen dat haar ex-vriendje haar verkracht heeft.

Dat zijn de ingrediënten voor het boek The Tenth Circle van Jodie Picoult, een schrijfster die ieder jaar een spannend boek schrijft naar aanleiding van een actueel thema — haar laatste gaat over een schietpartij op een middelbare school — en die daarmee een zekere populariteit heeft verworven; ook onder mensen om mij heen.

Voor mij draagt het boek te duidelijk de kentekenen van een formule om me mee te slepen: een mix van een actueel probleem (in dit geval de verwilderende zeden der Amerikaanse jeugd), diep menselijke zorgen en zaken waar je wat van kunt opsteken — je leert wat over Dante, over DNA, over het Yupik en over Alaska.

Het is wel knap gedaan, maar doordat het schrijfwerk er zo duidelijk doorheen schemert, raak ik als lezer in ieder geval niet eno rm betrokken. Heel knap worden bijvoorbeeld bepaalde motieven van Dante — wiens Divina Commedia ik toevallig momenteel ook aan het lezen ben — door het boek heen geweven: de gedachte dat de hel bestaat uit je vervulde wensen, en de gedachte dat het in het binnenste van de hel niet heel heet is, maar juist vriest, omdat je er niet meer bewegen kan, want alle beweging komt van De Onbewogen Beweger, bijvoorbeeld. Tegelijk wordt er ook nog een aardige eigen moderne draai aan gegeven: de tiende cirkel van de hel is in de eenentwintigste, zelfpsychologiserende eeuw, gereserveerd voor degene die zichzelf niet kent, die liegt tegen zichzelf.

Tegelijk heb je het idee dat Picoult helemaal niet zo geïnteresseerd is in Dante, dat ze het alleen gelezen heeft als research voor haar eigen boek. Waarom hem er bijgehaald? Alleen omdat boeken die verwijzen naar de klassieken (Da Vinci Code) populair zijn? Of waarom de hoofdstukken afgewisseld met een zogenaamd door Daniel getekend stripverhaal? Ze doet wel haar best om de lezer op allerlei manieren te onderhouden, maar wat wil Jodi Picoult nu eigenlijk zelf?