Moses Isegawa. Voorbedachte daden.

Moses Isegawa. Voorbedachte daden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2004.

Als dit boek niet op een tekstverwerker geschreven is, eet ik het op. Het is veel te lang. Het begint enorm intrigerend, over een vijftigjarige Oegandese asielzoeker, Dismas Moesigoela, die uit woede over het bestaan van AIDS -- waarvan hij op gezag van een nonfictieboek aanneemt dat het een westerse uitvinding is -- allerlei westerse onderzoeksinstellingen in de brand steekt, met een autochtone kompaan. Maar na verloop van tijd besluit die kompaan dat hij iets anders gaat doen, en dan zakt het boek in elkaar. Om de een of andere reden houdt Moesigoela het dan namelijk ook voor gezien, niet alleen met dingen in de brand steken, maar ook met zich boos maken over AIDS -- of beter over de ziekte die in het boek 'de Regelaar' genoemd wordt. Tot hij op het eind ineens weer heel heftig in actie komt. Ondertussen heeft hij zich wel druk gemaakt over een hele reeks ongesorteerde andere problemen: het treinverkeer, het asielbeleid, het gedrag van de politie tegenover zwarten, de files. Een andere eigenschap van Voorbedachte daden: dat het bestaat uit een mengeling van verzonnen en reële namen. AIDS heet de Regelaar, Nederland heet Pingeland, Beverwijk heet Bevert, maar om de een of andere reden heet Haarlem dan weer Haarlem, Amsterdam Amsterdam, Rotterdam Rotterdam, Den Haag Den Haag. Moesigoela spreekt ook niet over asielzoekers, maar over proteïnezoekers, maar ik heb geen idee waarom dat zo is. Proteïne?

Qua toon doet het boek me wel denken aan veel recente Franse literatuur, over eenzame figuren in de grote stad die gaandeweg voor zichzelf de meest eigenaardige theorieën opzetten, en daar ook naar gaan handelen. Dat is een interessante verrijking van wat je zoal in het Nederlands leest, en ik heb het boek ook helemaal uitgelezen. Het geeft hoe dan ook een kijkje op de Nederlandse samenleving vanuit een standpunt dat zelden aan de orde komt: dat van de Afrikaanse asielzoeker die zijn ogen niet in zijn ogen heeft zitten en slim is en kritisch. Maar er hadden honderd bladzijden uitgekund.

Reacties

Anoniem zei…
Geschreven op een tekstverwerker, maar schrijft niet iedereen tegenwoordig op een tekstverwerker?
Ik ben toch benieuwd naar het origineel, Moses Isegawa schreef het boek in het engels, waarna het vertaald werd.

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.