Beter dan een roman
Ik hoop maar dat Joris van Casteren geen romans gaat schrijven, maar zijn tijd blijft besteden aan het schrijven van mooie reportages zoals deze. Het gebeurt nogal vaak dat iemand die zoiets kan na verloop van tijd de ambitie krijgt om eens iets 'échts' te schrijven, en een roman is dan voor veel mensen helaas het enige wat telt. Maar dat zou zonde zijn in het geval van Van Casteren. Journalisten zoals hij, daar wil ik alles van lezen.
Het eerste stuk, 'Goudhaantjes', vind ik meteen het mooiste. Het gaat over een groepje mannen die elke dag bij elkaar komt bij een bankje op het gemeentehuis van Amsterdam, die een beetje sjacheren, wat ruzie maken met elkaar, en verder niemand hebben. Hoe krijg je zo'n contact met die mensen dat je er zo'n mooi stuk over kunt schrijven? "Cor herschikt de ene lok waarin hij al zijn haarrestanten heeft gekamd. 'Als ik doodga, heb ik gezegd tegen mijn zoon, zet je een container voor de deur en hooi je de hele kankerzooi naar buiten, alles.' Uit sommige stukken heb ik ook echt wat geleerd: er staat een artikel in over de angst en afkeer die moslims vanwege hun geloof hebben voor honden. Kijk, daar was ik nu helemaal niet van op de hoogte. (Er waren trouwens ook artikelen die ik al eerder gelezen had en die toen een grote indruk gemaakt hadden; bijvoorbeeld dat over de manier waarop station Lelylaan eerst verloederde en hoe er daarna weer orde op zaken werd gesteld door een particulier bewakingsbedrijf.)
Voor mij kunnen de meeste Nederlandse romans niet tegen een boek als dit op.
Reacties